امروز ١٨ تیر در بیستم روز اعتصاب کارگران صنایع نفتهستیم. آخرین آمار از اعتصاب در ۹۶ پالایشگاه، مرکز پتروشیمی و نیروگاه در ۱۹ شهر و بالاتر از شصت هزار کارگر پروژه ای و پیمانی را دربرگرفته است. روز پنجشنبه کارگران پروژه ای در شرکتهای پیمانکاری ایرج فرامرزی،کارگران شرکت پیسا در ایرانشهر، کارگران شرکت دریاساحل خط قشم، کارگران شرکت بهداد معادن پاسارگاد،کارگران ODCC پالایشگاه آبادان نیز به اعتصاب پیوستند.
شروع مذاکرات
کارگران پیمانکاری و پروژه ای اعلام کرده بودند که تا اول مرداد در اعتصاب می مانند. با شکست نسبی سیاست ایجاد شکاف مابین کارکنان و کارگران رسمی و کارگران پیمانی و پروژه ای و تلاش برای خواباندن اعتصاب، اعمال فشار امنیتی و سرکوب با هدف پایان دادن به اعتصاب آغاز شده است. اخراج فله ای در گچساران و شرکتهای مختلف، تهیه لیست سیاه از کارگران فعال، فراخوان برای “شناسائی محرکین اعتصاب”، ممنوعیت تجمع و تحریم آب و غذا در کمپهائی که هنوز کارگران حضور دارند و اعمال فشار برای بازگشت به کار و یا تسویه حساب و رفتن از محل، از اقدامات تاکنونی کارفرمایان و نیروهای امنیتی بوده است. کارفرمایان همینطور برای تامین نیروی جایگزین تلاش کرده اند اما تامین این تعداد نیروی متخصص برایشان غیر ممکن است.
مذاکرات کارفرمایان و پیمانکاران با کارگران، مانند سال گذشته، بصورت منفرد و جدا جدا آغاز شده است. اخباری مبنی بر پذیرش و قبول نسبی شیفت کاری بیست روز کار و ده روز مرخصی و کاهش دو سه روزه و قول و قرارهائی برای بهبود اوضاع از جانب کارفرمایان وجود دارد. در باره افزایش حقوق ها، کارفرمایان این افزایش و نسبت آنرا به تغییر حجم و میزان هزینه قراردادهایشان با وزارت نفت گره زدند. خواست کارگر پیمانی و پروژه ای طبق ادعای روحانی و زنگنه به “دولت و وزارت نفت مربوط نیست”، اما افزایش حقوق همین کارگران تابع تغییر قرارداد پیمانکاران با وزارت نفت است! اینجا مکرراً روشن می شود که پیمانکاران در واقع برای انجام پروژه هایشان خواهان گرفتن سهم بیشتری از وزارت نفت هستند و تنها به این اعتبار حاضرند بخش ناچیزی به حقوق کارگران اضافه کنند. در این میان خواست کلیدی و مهم الغای شرکتهای پیمانی و خلع ید پیمانکاران از پروسه قرادادهای کار، به حاشیه رانده شده است. امری که بزرگترین پشتوانه را میان بخشهای مختلف طبقه کارگر دارد و همه جا از معلم و پرستار تا کارگران بخشهای مختلف تولیدی و خدماتی خواهان رفع ناامنی شغلی و تغییر وضعیت استخدامی و حقوق و مزایای ذیربط هستند.
چگونه مذاکره کنیم؟
مذاکرات منفرد و جداگانه برخلاف روح اعتصاب و حرکت وسیع و جمعی کارگری است. روشن است مسئله سرکوب و فقدان تشکلی رسمی که کارگران را نمایندگی کند در مذاکره اعتصابیون با کارفرمایان مشکلاتی ایجاد میکند که به پیمانکاران امکان مذاکره جداگانه را میدهد. برای دور زدن این کمبود و شکست سیاست دولت و پیمانکاران، میتوان و باید روش دیگری را در پیش گرفت.
کارگران پروژه ای در شرکتهای مختلف یا مجموعه ای از شرکتها در مناطق، بعنوان مثال در مراکزی مانند عسلویه و پالایشگاههای گاز، یا در پتروشیمی ها و مناطق عملیاتی، میتوانند رئوس پیشنهادی خود اعم از نرخ دستمزدها تا شیفت کار و غیره را لیست کنند و با امضای شرکتهای پیمانکاری مختلفی که برای آن کار میکنند منتشر و به پیمانکاران پیشنهاد دهند. این اقدام بسادگی میتواند با استفاده از روابط و شناختی که از همدیگر دارند و کانال های ارتباطی آنها صورت بگیرد. این مهم را مجمع نمایندگان یا فعالین مورد اعتماد کارگران در هر قسمت از جوشکار و فیتر و ابزار دقیق و برق و … میتوانند دقیقا تعیین و تدوین و اعلام کنند.
چنین تاکتیکی اولا اتحاد کارگران اعتصابی را نگهمیدارد و از پراکندگی و روبرو شدن بصورت فردی با پیمانکاران جلوگیری میکند. کارگران اعتصابی و بخشهای مختلف آنها را دستجمعی در مقابل پیمانکاران و کارفرمایان در شرکتهای مختلف قرار میدهد. ثانیا بدرجه ای از روبرو شدن با عمل انجام شده مانند سال گذشته، مسیری که تعدادی راساً توافق کنند و دیگران ناچار به دنباله روی شوند، ممانعت میکند و جلوی مانور پیمانکاران را می گیرد. ثالثا سطحی از پیروزی را برای اعتصاب تعریف می کند که یک حرکت مهم و قدرتمند بوده است و باز مانند سال گذشته از محو شدن اعتصاب با رفتن سر کار تدریجی و شرکت به شرکت جلوگیری میکند. پیشنهاد متحد و نسبتا متحد کارگران در این مذاکرات، سیاست شکستن اعتصاب با وعده و یا قراردادهای سابق را منتفی میکند. بعبارت دیگر، کارگران در هر قسمت مثلا میتوانند حداقل و حداکثر نرخ دستمزدی سطوح مختلف کار و تخصص و … را در نظر بگیرند و به نرخی که میشود قبول کرد و رضایت داد برسند. مذاکرات بدون تعیین این چهارچوبها نسخه پایان اعتصاب در شرایط بدتری است.
حال که کارگران عمدتا در محل کار حضور ندارند و امکان برگزاری مجمع عمومی کارگران اعتصابی وجود ندارد، بهترین شیوه کار برگزاری مجمع عمومی کارگران هر بخش از طرق سوشیال میدیا و رسیدن به تصمیمی نسبتا جمعی است. شبکه محافلِ کارگرانِ فعالِ اعتصابی در پتروشیمی ها و نفت و گاز میتواند این امر مهم را به سرانجام برساند. اعتصاب و سازماندهی آن تاکنون روی دوش این عزیزان بوده و در مذاکره هم باید نقش شان را ایفا کنند. در عین حال این روش موجب استحکام روابط محافل و شبکه های رهبران عملی کارگران میشود.
سردبیر.
١٨ تیر ١٤٠٠