رضا کمانگر: بحران آب بە یک معضل جامعە ایران تبدیل شدە است. سە ماە پیش مردم خوزستان برای آب شرب و کشاورزی بە خیابان ریختند کە با سرکوب خشن و بیرحمانە رژیم اسلامی روبرو شدند. در روزهای گذشته کشاورزان و مردم اصفهان در اعتراض بە بی آبی و خشک شدن زایندە رود، دست بە اعتراض گستردە زدند و بە دنبال مردم چهارمحال در شهر کرد دست بە اعتراض زدند. از نظر شما چە مؤلفە هایی زمینە این اعتراضات را فراهم کردە است؟
رحمان حسین زادە: پاسخ سرراست است، ابراز خشم نسبت به کمبود و یا نبودن آب مهمترین فاکتور محرک این اعتراضات است. مشکل نبودن آب در جامعه، چه آب آشامیدنی سالم و یا برای کشاورزی و رشته های تولیدی مسئله ساده ای نیست، آب درست مثل نان یکی از ستونهای اصلی حیات است. آب را هم مثل اکسیژن و نان از مردم بگیری، یعنی مرگ را تحمیل و رقم زدی. این اتفاقی است، جلو چشم ما در جامعه ایران در جریان است. جنبش اعتراضی گسترده و برحق مردم خوزستان در تابستان گذشته صدای رسای این اعتراضات برحق بود. خشم کشاورزان اصفهان به نبودن آب برای کشت و زراعت و اعتراضات اخیر در استان چهارمحال گوشه های دیگر این اعتراضات برحق مردم تشنه آب آشامیدنی سالم و یا آب مورد نیاز کشاورزی است. مردم چاره ای ندارند، جز اعتراض به این وضعیت مرگبار. چاره ای ندارند، جز فشار اعتراضی برای تامین آب و به این معنا تضمین ادامه حیات. به علاوه اعتراضشان به بانی اصلی این وضعیت یعنی جمهوری اسلامی است. هدف مردم معترض اینست با فشار مبارزاتی دولت را موظف به تامین آب آشامیدنی و آب برای کشت و زراعت مورد نیاز کشاورزی بکنند. اینها فاکتورهای اصلی شکل دهنده این اعتراضات است.
رضا کمانگر: حزب حکمتیست در رابطه با این اجتماعات اعلامیه ای صادر کردە است، فوکوس اصلی و محورهای این اعلامیه چیست؟
رحمان حسین زادە: اعلامیه ما از اینجا شروع میکند، که معضل آب یک مشکل جدی امروز و آینده کشور است و چاره جویی فوری و جدی میطلبد. تاکید مهم دیگر اعلامیه ما براین واقعیت است، که نظم سودپرست سرمایه و به شکل عریانی جمهوری اسلامی مسبب مشقات ناشی از بی آبی است. ما اعلام کردیم که اعتراضات مردم و کشاورزان برحق است و همگام و حامی مبارزات آنها هستیم. دغدغه و مسئله جدی دیگر ما، اعلام هشدار نسبت به شکافها و تفرقه های “استانی و محلی و بعضا قومی” است که دست اندرکاران جمهوری اسلامی و از جمله پادوهای مجلس نشین آن میخواهند در میان مردم دامن بزنند. این شگرد تفرقه افکنانه وقتی جای نگرانی جدی است که مشاهده میشود، طرز فکر عقب مانده “محلی گری و قومی و ایلی و تعصب استانی گری” در میان بخش عقب مانده و متعصب در جامعه زمینه دارد و جمهوری اسلامی روی آن سرمایه گذاری میکند. ما بر خنثی کردن این تفرقه افکنی جاهلانه توسط مردم حق طلب و مبارزین آگاه و ایجاد اتحاد و همبستگی پافشاری کردیم. اکنون با خرسندی باید گفت، در تداوم این اعتراضات، مقابله آگاهگرانه جدی با ترفند “مردم را به جان هم انداختن” جمهوری اسلامی و عواملش و خنثی کردن نگرشهای عقب مانده و خرافی تفرقه افکن شکل گرفته است. در اعتراضات روزهای اخیر اصفهان و شهر کرد فراخوان به اتحاد و همبستگی در مقابل تفرقه افکنی با برجستگی در این اعتراضات قدرتمند مطرح شده است. سخنان امید بخش آن زن جوانی که با جسارت خطاب به حکومتیان اعلام کرد، “دوران تفرقه بینداز و حکومت کن” تمام شده و به اتحاد و همبستگی فراخوان داد، نمونه گویای ناکام کردن جمهوری اسلامی در اهداف شومش است. و نهایتا فراخوان ما هم اتحاد و همبستگی مردم علیه جمهوری اسلامی به عنوان بانی اصلی مشقات و رنج ناشی از بی آبی است. به نظر ما مبارزه علیه نبودن آب و نان و معیشت و آزادی و رفاه میتواند و باید به عنوان صف متحد برای سرنگونی جمهوری اسلامی به میدان بیاید. پایان دادن به حاکمیت سیاه جمهوری اسلامی، راه موثر بهبود و تغییرامید بخش در زندگی جامعه هشتاد میلیونی ایران است.
رضا کمانگر: جمهوری اسلامی و مقاماتش و بعضی کارشناسان نان به نرخ روز خور استدلال میکنند، ایران کشور کم آبی است و سالهای اخیر هم باران نیامده و خشکسالی است و به این شیوه میخواهند بی مسئولیتی خود را در مقابل این معضل بزرگ توجیه کنند. نظر شما در این رابطه چیست؟
رحمان حسین زاده: این استدلالها شناخته شده و توجیه گر کارکرد ضد انسانی جمهوری اسلامی و ارگانهای ذیربط آن در تحمیل مشقات ناشی از کمبود آب است. واضح است در جغرافیای ایران، مناطق کم آب و پرآب وجود دارند، مناطق نفتی و غیر نفتی، مناطق صنعتی و غیر صنعتی و در یک کلام مناطق با امکانات متفاوت وجود دارند و این مختص ایران نیست، در بیشتر کشورها همین طور است. مسئله اینست، دولتی که سرکار است، و کل امکانات آن جامعه را به کنترل درآورده است، با در اختیار داشتن همه امکانات و با برنامه ریزی موظف به تامین نیازهای زندگی شایسته شهروندان جامعه است. مگر خشکسالی قابل پیش بینی نبود؟ چرا فکری به حال آن نکردند؟ هر کارشناس مسئول و همه میدانند، ازآبهای خزر و دریای عمان و جنوب ایران تحت حاکمیت ایران آب مناطق کم آب را میشود تامین کرد. در خود همان مناطق کم آب با ابتکارات مختلف راه حلهای جدی وجود دارند. نکته دیگر چرا میتوانند نفت و گاز را برای کسب سود و پول به سراسر جهان صادر کنند، نمیتوانند به همان ترتیب اگر لازم باشد آب را به ایران وارد کنند. کاری که در بسیاری از کشورهای کم آب انجام میدهند. سئوال دیگر اینست چرا صنایع آب بر را در مناطق کم آب ایجاد کرده اند و با این بی مسئولیتی هم به کشاورزی هم به صنعت هم به زندگی مردم لطمه زده اند. در هر حال استدلالات بی پایه “خشکسالی و ایران کم آب” نمیتواند توجیه گر کارکرد ضد انسانی و ضد مردمی اینها از جمله در قبال مردم محتاج آب باشد. این پروپاگاند رسوایی است که باید رسواترش کرد و پشیزی برایش ارزش قائل نبود.
رضا کمانگر: در اعلامیه حزب و اکنون در حرفهای شما این هشدار تاکید شده که باید مواظب تلاشهای تفرقه افکنانه رژیم اسلامی و عوامل آن و حتی وجود گرایشهای عقب مانده و محلی گرا بود کە میخواهند، تفرقه و کشمکش استانی و محلی ایجاد کنند، هدف رژیم از اینکار چیست؟ چگونە باید این تلاشهای رژیم اسلامی را با شکست مواجهە کنیم؟ وظیفە فعالین و سازماندهندگان این اجتماعات چیست؟
رحمان حسین زاده: هدف رژیم از تفرقه افکنی روشن است. بالاتر هم اشاره کردیم. اینها به وضوح می بینند، این مبارزات و کل جنبش اعتراضی در جامعه در حال گسترش است. یکی از حربه های هر دولت بورژوایی و ارتجاعی ایجاد تفرقه در صفوف جنبش اعتراضی مقابلش است. مشخصا آنجا که متوجه زمینه شکافهای دست پخت خود در میان بخشی از مردم متعصب و خرافی هستند، آن را بیشتر دامن میزنند. در این مورد بر تفرقه “استانی و محلی و قومی و ایلی” میخواهند سرمایه گذاری کنند. تا بحال با هوشیاری مردم تیرشان به سنگ خورده است. راه خنثی کردن آن را مردم و فعالین آگاه اتفاقا در پیش گرفته اند. آگاهگری نسبت به توطئه تفرقه افکنانه رژیم، افشای نقشه های رسوای مقامات جمهوری اسلامی و پادوهای مجلس اسلامی و استاندارها و دیگر حلقه بگوشان جمهوری اسلامی در این قضیه، فراخوان به اتحاد و همبستگی مبارزاتی مردم استانهای درگیر در مسئله کمبود آب، تبلیغ و درخواست حمایت مردم سراسر کشور از جنبش اعتراضی کنونی به کمبود آب. تلاش برای ایجاد همگامی و هماهنگی این مبارزات با مبارزات کارگری و توده ای در حال جریان، اینها وظیفه بسیار مهم فعالین و سازماندهندگان این مبارزات و رهبران و فعالین مبارزات کارگری و توده ای در این دوره است.
رضا کمانگر: قدرت گستردگی این اعتراضات موجب شدە است کە رژیم اسلامی با آن بنوعی مدارا کند و نتوانست دست بە سرکوب بزند و از طرف دیگر در رسانه های رژیم گوشه هایی از این اجتماعات را مهندسی شدە منعکس کردند. هدفشان از این کارها چیست؟ چشم انداز این اعتراضات را چگونه می بینید؟ آیا رژیم اسلامی توان برآوردە کردن خواسته های مردم را دارد؟
رحمان حسین زاده: از بخش آخر سئوالتان شروع کنم. جمهوری اسلامی نمیخواهد و نمیتواند خواسته های برحق مردم معترض به بی آبی را تامین کند. همانطور که نمیتواند، نان و مسکن و معیشت، واکسیناسیون و طب و سلامت و آزادی مردم را پاسخگو باشد. چون به مثابه حکومت استثمارگر سرمایه بر اساس تامین منفعت اقتصادی و سیاسی اقلیت سرمایه دار خود بانی این وضعیت و رنج و مشقات است. نمیتواند برگردد و علیه منفعت طبقه سرمایه دار و حکومت کاپیتالیستی و کل دم و دستگاه فاسد سیاسی و نظامی خود و به نفع مردم کار کند. به علاوه نمیتواند، چون رژیم غرق در انواع بحرانها و محدودیتهایی است که امکان حل این معضلات بزرگ را ندارد. در نتیجه راه مؤثر سرنگون کردن این بختک سیاه تحمیل شده به مردم ایران است. اینکه چرا چنین وانمود میکرد، که از سر مدارا با حرکت اعتراضی در اصفهان برخورد میکند، ابتدا با گسیل داشتن پادوهای مجلسی و استاندار و مقامات محلی، میخواست منافع باندهای حکومتی مشهور به مافیای “دزد آب” را تامین کنند. از این کانال مبارزات برحق کشاورزان را به نیروی ذخیره تحرک ارتجاعی خود تبدیل کنند، که خوشبختانه موفق نشدند. به علاوه در نظر داشتند، قبل از سرکوب توطئه تفرقه اندازی را جاری کنند. میخواستند از زبان هزاران انسان معترض “دعای خیر” برای “طول عمر” خامنه ای جلاد بگیرند، بر عکس شد با هو کردنش روبرو شدند. یک مسئله دیگر خود میدانند، که قدرت سرکوب مثل گذشته را ندارند، و روشهای دیگری را هم سونداژ میکنند. اما فایده نداشت و دوباره مثل روش همیشگی شان به سرکوب متوسل شدند. حمله به کشاورزان و سوزاندن چادرهای آنها و شروع بازداشت ها از میان معترضین، رجعت شان به کار همیشگی شان است. اما دوران مرعوب شدن جامعه و مردم گذشته است. مسیر این مبارزات به پایان عمر جمهوری اسلامی منجر میشود.
در چشم انداز این مبارزات پیشروی و موفقیت مردم در عقب راندن جمهوری اسلامی را می بینم. تحرک اعتراضی برای تامین آب، ظرفیت گسترش و قدرتمند شدن بالایی دارد. اعتراضات برای آب را در بطن جامعه پرتلاطم مبارزاتی، در کنار جنبش اعتصابات کارگری، جنبش اعتراضات شهری و توده ای و در کنار دیگر مبارزات اجتماعی باید دید. در نتیجه بخشهای مهم جنبش اعتراضی در صحنه اند. بارها تاکید کردیم، همگامی و اتحاد مبارزاتی بین این جنبشهای اعتراضی در مقابل جمهوری اسلامی و برای پایان دادن به عمر این رژیم، مسئله محوری این دوره است. ارتباط و اتحاد شبکه رهبران و فعالین کارگری و دست اندرکاران مؤثر جنبشهای اعتراضی توده ای در این دوره میتواند به لولای اتحاد مبارزاتی بزرگ در سطح جامعه را تامین کند.
***