سال گذشته شاهد اعتصابات کارگری در بیش از ۲۰۰۰ مراکز کار بودیم. اعتصاب کارگران پیمانی در بیش از ۱۰۰ مرکز نفت و گاز و پتروشیمی، اعتصاب پرقدرت هفت تپه ای ها، فولادی ها، شهرداری ها، معلمان مواردی از هزاران اعتصاب و اعتراض اند. پس از سرکار آوردن رئیسی قاتل اعتراضات گسترده تر شد و تنها در شش ماه دو مورد اعتراضات توده ای در خوزستان علیه بی آبی و همینطور اعتراضات به انتقال آب در اصفهان و چند استان دیگر را داشتیم که هر دو مورد با سرکوب و کشتار و زندان روبرو شدند. این اعتراضات در بخشهای مختلف جنبش کارگری ادامه داشت تا در انتهای تابستان ۱۴۰۰ جنبش معلمان بعنوان بخشی از طبقه کارگر، بار دیگر به صحنه آمد و روی دوش این مبارزات صفحات جدیدی را رقم زد.
اعتراضات معلمان
اعتراضات جنبش معلمان از مهر ماه تا انتهای سال ۱۴۰۰ در چند نوبت مجموعا در بیش از ۳۰۰ شهر و شهرستان، علاوه بر مطرح کردن خواستهای معیشتی بر خواست های کلان نیز دست گذاشت و فرهنگیان را بعنوان بخشی موثر در جنبش کارگری و مبارزات طبقاتی مطرح کرد. خواستهایی که با رتبه بندی و همسان سازی حقوق بازنشستگان شروع شد و در ادامه خواستار آزادی زندانیان معلم و زندانیان سیاسی، لغو پولی سازی آموزش، طرح آموزش رایگان و همچنین خواستار همبستگی مبارزاتی سایر بخشهای جامعه در راستای رسیدن به خواستهای مشترک شد. لازم به ذکر است که یکم اردیبهشت اولین اعتراض سراسری معلمان در سال جدید رقم خورد و برای خواستهای محقق نشده علیرغم سرکوبها و بازداشت ها فریاد زدند. در این اجتماعات دهها نفر از معلمان را بازداشت کردند.
درست در برهه ای که ظرف هایی همچون کانونهای صنفی معلمان در استان‌ها و شهرها به لحاظ طرح روشن خواست ها و عمل سیاسی ناکافی بود و جوابگوی سطح اعتراضات معلمان نبود، شورای هماهنگی انجمن های صنفی فرهنگیان فعال شد و به سازماندهی اعتراضات معلمان در مقیاس سراسری پرداخت. شوراهای هماهنگی در تمامی مراحل آغاز سازماندهی اعتراضات از انتهای تابستان تاکنون به لحاظ عملکرد الگویی برای سایر بخشهای طبقه کارگر در سطح رشته ای ارائه داد و به سراسری شدن اعتراض کمک کرد. شیوه ای که قبلا در صنایع و مراکز کارگری دیگر اتخاذ شده بود. سال ۱۴۰۱ را در حالی شروع کردیم که طبقه کارگر از کارگر تا معلم و بازنشستگان با تورم شدید و فزاینده و بیکاری و انواع مشقات روبرو است.
مبارزات جنبش کارگری و مجمع عمومی!
ما برخلاف برخی ایده ها، معلمان را بخشی از جنبش کارگری میدانیم هرچند عده ای از معلمان تلاش دارند حساب معلم و کارگر را جدا کنند. در جنبش کارگری نیز همچون جنبش اعتراضی معلمان امر تشکل یابی موضوعی است که باید به شکلی جدی پیگیری شود. جدا از امکانات قانونی مانند تشکل های صنفی، اصل متشکل شدن و دخالت معلمان و فرهنگیان در این مبارزه نیازمند مکانیزمی است و آن مجمع عمومی است. مجمع عمومی آن ارگانی است که در محل و در منطقه و سراسری امکان میدهد که کارگران به شکل منسجم و فراشهری و فراکارخانه ای اعتراض کنند و در تمامی تحرکات و تصمیمات ریز و کلان مراکز کارگری نقش ارگان رهبری را ایفا کند.
بررسی تجربه عملی و سیاسی شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان به لحاظ پیشبرد اعتراضات معلمان، علیرغم کمبودها و محدودیت ها، الگوئی است که سایر بخشهای طبقه کارگر نیز لازم است آنرا ارتقا دهند و بکوشند ظرفهایی که پیشروی مبارزات را تامین میکند ایجاد کنند. خود معلمان نیز ضروری است در هر مدرسه و شهر به مجمع عمومی متکی شوند. ما روی مجمع عمومی و سنت شورائی تاکید داریم چرا که هم جوابگو است و هم در شرایط کنونی تنها راه است.
قطعا طرح اداره شورایی توسط کارگران هفت تپه از سال ۹۶ افق جدیدی را طرح می کند. شورا و جنبش شورائی میان طبقه کارگر قدیمی است و در ایرن تجربه دارد. از ابتدای انقلاب و قبل از تحمیل جمهوری اسلامی، این شوراها بودند که بعنوان ارگانهای کارگری و توده ای در مراکز کارگری و محلات و مناطق مختلف ایران ظرف اعمال اراده انقلابی بودند. سرکوب انقلاب با سرکوب شوراها آغاز شد. مجمع عمومی کارگران و برپایی آن بصورت پی در پی و با برنامه ریزی دقیق از سوی فعالین و رهبران عمل در هر مرکز کاری، پاسخی به فقدان تشکل و ایجاد ظرفی برای رهبری مبارزات توسط خود توده معترض است.
یک مه روز جهانی کارگر!
یک مه روز جهانی کارگر، برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ در ایران نیز علیرغم تهدید فعالین و فشارها، همراه با سایر کشورهای جهان برگزار میشود. روزی که بیانگر دوام مبارزه طبقه کارگر در جهت خلاصی از جامعه طبقاتی و مناسبات بردگی مزدی است. سال جاری بار دیگر سپیده قلیان، زینب جلالی، اسماعیل عبدی، زرتشت احمدی راغب، آرشام رضایی، علی یونسی و بسیاری از فعالین معترض در زندان بسر میبرند و فعالینی چون؛ ناهید خداجو، نسرین جوادی، رسول بداقی، رادا مردانی، جعفر ابراهیمی، فرنگیس مظلوم و سهیل عربی با احکام قضایی و خطر زندان روبرو هستند. یک خواست مراسمهای کارگری در اول مه آزادی فوری همه زندانیان سیاسی است.
در روز جهانی کارگر امسال یک مسئله بسیار مهم جهانی مطرح است و آن جنگ ارتجاعی و ضد انسانی دولتهای بزرگ سرمایه داری در اوکراین و خواست پایان دادن و توقف فوری این جنگ است. به بهانه این جنگ سانسور و سرکوب گسترش یافت و از جمله سازمانهای کارگری و کمونیستی در کشورهای روسیه و اوکراین ممنوع اعلام شدند. این در حالی است که گروه‌های فاشیستی همچون آزوف از سوی حکومت زلنسکی و دولتهای غربی حمایت می‌شوند. آنچه در برهه کنونی جنگ در اوکراین مشخص است؛ هر دو بلوک بورژوازی غربی و شرقی درگیر جنگ، برای موقعیت و قدرت خود، برای عقب راندن کل جوامع، برای تعیین آینده ما، برای سازماندهی وحشیانه تر استثمار طبقه کارگر تلاش می کنند. این جنگ موجب افزوده شدن بر مصائب طبقه کارگر در روسیه و اوکراین و کل جهان خواهد شد. آثار وحشتناک بلافصل گرانی و بیکاری را در اروپا همه حس می کنند.
روز جهانی کارگر در سراسر جهان علیه جنگ بپاخیزیم و خواهان پایان این جنگ ارتجاعی و ضد کارگری شویم. ما در این جنگ نه کنار دولتها بلکه کنار طبقه کارگر و مبارزه برای سرنگونی دولتهای سرمایه داری هستیم.
۲۱ آوریل ۲۰۲۲