کارگران و زحمتکشان جهان، امسال نیز بمناسبت روز جهانی کارگر در بیشتر کشورهای جهان اجتماعات، تظاهرات و جشن اول مه را برگزار کردند. دولتهای حافظ سرمایه نیز در همه جا اعتراضات کارگری، ضد جنگ، ضد ناسیونالیستی و فاشیستی اما انقلابی کارگران را همانند یک صد سال گذشته سرکوب کردند. حکومتهای اسلامی سرمایه در ایران و ترکیه اما همچنان مقام اول سرکوب و دستگیری رهبران کاگران و شرکت کنندگان در روز جهانی کارگر را ایفاء کردند.
آلمان
اجتماعات بمناسبت روز کارگر در آلمان امسال یک روز قبل از اول مه آغاز گردید. در آلمان تظاهراتهائی که از طرف اتحادیه های کارگری ترتیب داده شده بود، اغلب بدون درگیری با پلیس به پایان رسید. در شهر لایپزیک تظاهرات و اعتراضات روز کارگر با سنگر بندی و سنگ اندازی به ساختمانهای دولتی و به آتش کشیدن سطلهای زباله و ماشینهای دولتی به نقطه اوج خود رسید. اتحادیه‌های کارگری همانند سالهای قبل به فراخوان کنفدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان (DGB) راه پیمائی کردند و آکسیونهای مختلفی را بمناسبت روز جهانی کارگر در سراسر کشور فراخواندند. کنفدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان محور اصلی خواسته های خود را حول: “یک نشانه قابل مشاهده برای آینده عادلانه” اعلام کردند. در تظاهرات کنفدراسیون اتحادیه های کارگری در دوسلدورف صدر اعظم آلمان (سوسیال دموکرات) نیز شرکت داشت که با اعتراض شدید شرکت کنندگان در تصمیم دولت به ارسال سلاحهای سنگین به اوکراین روبرو شد.
برلین: در کنار تظاهرات و آکسیونهای سنتی اتحادیه ها در آلمان، تظاهراتهای فراوانی نیز از طرف آنتی امپریالیستها، آنتی فاشیستها و احزاب چپ و کمونیست برگزار گردید. در تظاهرات شب قبل روز جهانی کارگر در برلین هزاران نفر شرکت کردند. با این حال، در تظاهرات روز جهانی کارگر در منطقه Prenzlauer Berg، فضا در شامگاه شنبه داغ شد. کیسه های رنگ پرواز کردند، سنگها ها به داخل ساختمانهای دولتی پرتاب شدند، مواد آتش زا مشتعل شدند. پلیس چندین بار راهپیمایی اعتراضی را متوقف کرد.
روز جهانی کارگر در برلین
به گفته سخنگوی پلیس حکومت برلین، در روز شنبه حدود ١٦٠٠ پلیس در این شهر مشغول به کنترل شهر بودند. به گفته سناتور داخلی آیریساسپرانگر (SPD)، در طول آخر هفته تا 6000 پلیس – از جمله پلیس فدرال و از سایر ایالت های فدرال برای مقابله با تظاهر کنندگان روز جهانی کارگر در برلین حضور داشتند. اول ماه مه در برلین و هامبورگ سنتا با رودروئی چپ ها و اتونومها با دولت آلمان همراه است.
هامبورگ: در هامبورگ بیش از هزار و پانصد نفر در تظاهرات فراخوان داده شده از سازمان چپی بنام ساختار سرخ (RoterAufbau) شرکت داشتند. تظاهرکنندگان بیش از حد انتظار پلیس، با شعار “سرمایه داری پاندمی، جنگ و بحران است” در روز یکشنبه در تظاهرات “اول ماه مه انقلابی” در هامبورگ به خیابان ها آمدند. به گفته پلیس، ٢٠٠٠ تظاهرکننده در اواخر بعدازظهر از منطقه برلینر تور به سمت بارمبک حرکت کردند. این تظاهرات با نیروهای قوی پلیس همراهی شد. در بعدازظهر روز یکشنبه، حدود ٢٠٠٠ نفر، در تظاهراتی که توسط اتحاد چندین سازمان چپ تحت شعار: “آن کسی که دارد، باید پرداخت کند” فراخوان داده شده بود، در مرکز شهر بندری هامبورگ راهپیمایی کردند. این تظاهرات مسالمت آمیز به پایان رسید.
فرانکفورت: فراخوان تظاهرات اول ماه مه در فرانکفورت از یک طرف توسط کنفدراسیون اتحادیه دعوت شده بود و از طرف دیگر از طرف اتحاد نیروهای چپ. هردو این تظاهرات تحت تأثیر جنگ روسیه و اوکراین برگزار شد. معاون رئیس کنفدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان الکه هاناک در محل تجمع اعلام کرد: «ما تاریک ترین ساعات پس از جنگ جهانی دوم را تجربه می کنیم. همبستگی ما متعلق به مردم اوکراین و کسانی است که در حال فرار هستند.» اما او همچنین از مردم روسیه و بلاروس که صدای خود را علیه جنگ اوکراین بلند می کنند دفاع کرد و نسبت به یک مسابقه تسلیحاتی جدید نیز هشدار داد.
اول ماه مه انقلابی در فرانکفورت
در مقابل تظاهرات اتحادیه ها در فرانکفورت تظاهرات دیگری تحت نام “اول ماه مه انقلابی” عصر روز یکشنبه در شهر فرانکفورت برگزار شد. نظر به اهمیت این تظاهرات من سعی میکنم اینجا بیشتر در این رابطه توضیح دهم.
یکی از شعارهای اصلی اتحاد نیروهای چپ در فرانکفورت: “مبارزه با هم برعلیه جنگ و سرمایه داری بین المللی، برای همبستگی و مبارزه طبقاتی” بود. این اتحاد در صفحه اینترنتی خود می نویسد: “دنیا در بربریت اداره می شود. در شکار حوزه‌های نفوذ جدید و بازارهای فروش، ثروتمندان و قدرتمندان جهان را بین خود تقسیم میکنند و همه چیز را برای خود به چنگ می‌آورند. سرمایه و رقابت ابدی آنها را مجبور به انجام این کار می کند، به سودهای جدید نیاز است و رشد هرگز نباید متوقف شود. در اوکراین، ایالات متحده، اتحادیه اروپا و روسیه جهان را برای اتصال به یک بازار یا بازار دیگر به آستانه جنگ هسته‌ای سوق می‌دهند. آنها بی رحمانه از روی اجساد عبور می کنند، غیرنظامیان اوکراینی و سربازان هر دو طرف می میرند. چه بمب در اوکراین، چه سوریه، کردستان، یمن یا فلسطین، این جنگ ها فقط برای مردم و طبیعت رنج و بدبختی ایجاد می کند. ابتدا میلیون ها نفر در جستجوی زندگی امن مجبور به فرار می شوند، سپس با یک رژیم غیرانسانی و نژادپرستانه در مرز اروپا مواجه می شوند که اغلب افراد غیرسفیدپوست را با بی تفاوتی و تحقیر کامل رها می کند تا در پشت مرزها بمیرند. درعین حال، فضای جدیدی کشور را فرا گرفته است. آلمان بسیج می شود تا توده ها را برای جنگ تشویق کند. بدون مقاومت، ارتش آلمان مجددا مجهز می شود و به بازگرداندن سربازی اجباری فکر می شود. اما دشمن واقعی نه مردم و نه ملت ها هستند. کارتل های نفتی، شرکت های تسلیحاتی، بانک ها و شرکت ها، اینها دشمن واقعی مردم اند و ما باید این سودجویان جنگی را به ویژه در کشور خودمان هدف قرار دهیم و با همه ستمدیدگان جهان همبستگی کنیم!
می گوییم: جنگ علیه جنگ! علیه تسلیحات نظامی مجدد و نظامی شدن جامعه، نه پوتین و نه ناتو!
جنگ در اوکراین تنها بحران سرمایه را تقویت میکند. تحت تأثیر مدیریت بحران پاندمی، قیمت ها در حال انفجار هستند و مزدبگیران شغلهای خود را از دست می دهند. در حالی که به دلیل کوتاهی کار و تورم، چیزی در جیب نداریم، “گردن کلفتها، به ثروتهای افسانه ائی خود اضافه میکنند. آنها میلیاردها دلار به عنوان پرداخت ویژه بدون بازگشت در طول پاندمی کرونا دریافت کردند، در حالی که ما همچنان سلامت خود را در کارخانه ها، دفاتر یا حتی در اتوبوس ها و قطارها به خطر می اندازیم. قرنطینه، انزوا و ناامنی همچنین به افسردگی و خشونت مردسالارانه دامن می زند. وقتی در زمستان یخ می زنیم و نمی توانیم ماشینمان را حتی بنزین بزنیم، سیاستمداران به فکر بهتری نمی افتند از اینکه ما را تشویق کنند و بگویند که هر کدام از ما باید به وظیفه خود عمل کنیم. ١٠٠ میلیارد برای ارتش آلمان و تنها کف زدن برای پرستاران (فداکار)؟! ما می گوییم: این اشتباه است و ما دیگر توان پرداخت هزینه این جهان (سرمایه) را نداریم! ما خواهان افزایش دستمزد، رشد قیمت و اجاره بر اساس رشد درآمد عمومی! تعلیق فوری بالابردن قیمت گاز، برق، آب و ممنوعیت تخلیه محل زندگی هستیم. برای ما روشن است که این نظام قابل اصلاح نیست، سرمایه داری باید برود. هیچ مجلس، هیچ دادگاه و هیچ قانونی ما را به عدالت نمی رساند. تولید ثروت و همه کالاها در این جهان از طریق استثمار طبقه ما اتفاق می افتد -هیچ جایگزینی برای انقلاب اجتماعی وجود ندارد! ما از همه کارگران و جوانان، سیاهپوستان و مهاجران، زنان و LGBTIQ می‌خواهیم: در اول ماه مه با ما به خیابانها بیایید، بیایید به عنوان یک طبقه بجنگیم! ما می گوییم: شجاعت جنگیدن و شجاعت پیروزی را داشته باشید – برای پایان سرمایه داری!
امضاء کنندگان به فارسی: ساختمان شورای شفق قطبی، گروه قدرت کارگری، جوانان بین المللی، جوانان کمونیست، پانتیفا، لیگ جوانان انقلابی راینماین، ماینز قرمز، واحد انقلابی دارمشتات، سمرافام، کمیته همبستگی با مبارزات کارگران و زحمتکشان ایران، شبکه همبستگی، مبارزه جوان، یاباستا راین مین، زورا فرانکفورت.
اول ماه مه در ترکیه
پلیس ترکیه با خشونت و دستگیری از تمام تظاهرات اول ماه مه در میدان تقسیم استانبول جلوگیری کرد. دست کم ١٦٤ نفر دستگیر شدند.این کارها آن دشمنی باطنی نسبت به تولیدکنندگان واقعی جامعه است که دولت اردوغان ده سال است تکرار میکند. به گزارش خبرگزاری سوسیالیستیETHA تظاهرات اول ماه مه در ترکیه و کردستان با سه موضوع اصلی مشخص شد. قیام گزاری، جنگ امپریالیستی و مبارزه طبقه کارگر علیه فقر روزافزون آنها. تظاهرات کننده گان خواهان برگزاری روز کارگر در میدان مرکزی تقسیم بودند که پلیس اردوغان از سال ٢٠١٣ با تمام توان سعی در جلوگیری از انجام این اعتراضات میکند. میدان تقسیم امسال و تمام خیابان های آن منطقه از همان اوایل صبح توسط پلیس ترکیه محاصر شده بود. تظاهرات کننده گان در چندین قطار سعی کردند به میدان برسند ولی با حضور گسترده پلیس از انجام این کار جلوگیری شد. پلیس با گاز اشک آور و باتوم تظاهراتها را به عقب نشینی وادار کردند و طبق آمار رسمی ۱۶۴ نفر به طور موقت بازداشت شدند. تا صبح روز دوشنبه مشخص نبود که چند نفر از آنها هنوز در بازداشت پلیس هستند. تنها هیئتی از رهبران اتحادیه‌ها اجازه پیدا کردند روز یکشنبه برای گذاشتن تاج گل در بنای یادبود جمهوری به میدان تقسیم بروند. اتحادیه های کارگری با تاج گل ها یاد به اصطلاح “ماه مه خونین” سال ١٩٧٧ را گرامی می دارند. در آن زمان، حدود یک میلیون نفر در روز اول ماه مه در میدان تقسیم شرکت کردند، اشغال کارخانه ها و مبارزات بزرگ سندیکایی در بسیاری از نقاط ترکیه برپا شده بود. ناگهان از پشت بام آسمان خراش های اطراف تیراندازی به سوی جمعیت شروع شد. دستکم ٣٤ عضو اتحادیه کارگری آنزمان کشته شدند و برخی گزارش ها از کشته شدن ٤٣ نفر خبر دادند. تا به امروز هیچکس مسئول قتلها شناخته نشده است، اتحادیه‌ها و مخالفان، دولت را مسئول این قتلها می‌شناسند، که در نهایت روشن شد که مقدمه کودتای ١٩٨٠ بود. به دلیل این رویدادها، اتحادیه های کارگری و دیگر گروه های چپ با برگزاری یادبود «شهدای میدان تقسیم» در روز اول ماه مه، علی رغم ممنوعیت اعمال شده توسط دولت اردوغان، اصرار دارند.
دلایل کافی برای اعتراض وجود دارد
در حالی که پلیس به تظاهرات کننده گان ماه می در اطراف میدان تقسیم حمله کرد، تظاهرات مسالمت آمیزی در کادیکوی در سواحل آسیایی شهر برگزار شد. به هر حال، از سال ٢٠٠٩، اول ماه مه نیز در ترکیه تعطیل رسمی است. همین امسال هزاران کارگر در بسیاری از شهرهای ترکیه در اعتراض به افزایش شدید هزینه های زندگی تظاهرات کردند. نرخ تورم رسماً ٦١ درصد و به صورت واقعی حدود ١٠٠ درصد است که یکی از بالاترین نرخهای تورم در سراسر جهان است. اقتصاددانان مستقل محاسبه کرده اند که ترکیه ای ها در دو سال گذشته به طور متوسط ٧٠ درصد از قدرت خرید خود را به دلیل کاهش ارزش پول از دست داده اند. پاندمی کرونا، و اکنون جنگ در اوکراین، به سوق دادن هر چه بیشتر مردم به فقر کمک کرده است.
فرانسه
علیرغم اعلام ژرالد دارونین وزیر کشور فرانسه مبنی بر اینکه در روز اول ماه مه فقط کمپین های کوچکی برگزار می شود، تقریباً در تمام شهرهای بزرگ فرانسه حدود ٢٥٠ راهپیمایی و تظاهرات که عمدتاً توسط اتحادیه های کارگری سازماندهی شده بودند، برگزار شد. به گفته سازمان چتر اتحادیه CGT ، حدود ٢١٠٠٠٠ نفر در این تظاهراتها شرکت کرده اند. درگیری بین انقلابیون و پلیس در شهرهای مختلف در جریان تظاهرات اول ماه مه رخ داد. در پاریس، تظاهرات کننده گان با پلیس درگیر شدند، سطل اشغالها را آتش زدند و سنگر در مقابل هجوم پلیس برپا کردند. شیشه های املاک در نانت شکسته شد. در فرانسه، اعتراضات با انتخاب مجدد امانوئل ماکرون نیز مشخص کرده بود که پنج سال دیگر برنامه دولت، کاهش رفاه اجتماعی و نظامی‌سازی داخلی و خارجی است. مشارکت کارگران مبارز از خدمات تحویل کالا نیز در اعتراضات مشهود بود. راهپیمایی های متعددی در پاریس برگزار شد که یکی از آنها توسط جلیقه زردها رهبری می شد. آنها در میدان جمهوری ابتداجمع و سپس به راهپیمائی پرداختند. در حین این راه پیمائی، گاهی اوقات درگیری های شدیدی با پلیس رخ می داد. در نانت نیز گاهی اوقات کل خیابان ها پر از گاز اشک آور می شد. تظاهرات کننده گان با خواسته ها و شعارهای ضدسرمایه داری در سطح شهر در حرکت بودند.
یونان
دریونان، ده‌ها آکسیون در سراسر کشور انجام شد، از جمله اقداماتی که توسط فدراسیون اتحادیه‌های کارگری PAME درخواست شده بود. همبستگی با اعتصاب کارگران COSCO نقش مهمی داشت. همانطور که روزنامه کمونیستی PRIN گزارش می دهد، شعارهای ضد جنگ و اعلامیه های همبستگی با مردم تحت ستم در روز اول ماه مه امسال در اکثر شهرهای بزرگ کشور خودنمایی میکرد.
ایتالیا
همین امر در مورد اعتراضات در ایتالیا نیز صدق می کند. به عنوان مثال، “پارتیتو دموکراتیکو” به عنوان یک حزب جنگ طلب بر روی یک بنر در تورین توصیف شد. این بخشی از دولت طرفدار ماریودراگی است. در ایتالیا، به هر حال، مقاومت شدیدتری در برابر جنگ توسط طبقه کارگر وجود دارد. به عنوان مثال، کارگران ایتالیایی از بارگیری اسلحه به عنوان کمک های بشردوستانه خودداری کردند. همچنین در حاشیه تظاهرات در تورین درگیری با پلیس صورت گرفت.
کره جنوبی
در کره جنوبی، کنفدراسیون اتحادیه های کارگری KCTU بمناسبت اول ماه مه تظاهراتی برگزار کرد. امسال این تظاهرات در ١٦ شهر از جمله سئول، بوسان و دایگو برگزار شد. شعار تظاهرات “حقوق مکفی کار برای همه و بدون تبعیض! کار خوب برای همه! نابرابری را سرنگون کنید”، بود.
آفریقای جنوبی
تظاهرات و آکسیونهای مختلفی در شهرهای آفریقای جنوبی برگزار شد. سیریل رامافوزا، رئیس جمهور آفریقای جنوبی در اوایل سال جاری در یک راهپیمایی در شهر راستنبورگ در شمال غربی این کشور ظاهر شد. با این حال، او مجبور شد این حضور را پس از هجوم معدنچیان اعتصابی به صحنه لغو کند. آنها خواهان افزایش دستمزد ١٠٠٠ رند هستند در حالی که صاحبان معادن فقط ٨٥٠ رند به آنها پیشنهاد می دهند. شمال غرب کشور نیز منطقه سختی برای حزب حاکم ANC است. ده سال پیش، ٣٤ کارگر در آنجا توسط پلیس در جریان اعتصاب معدن لونمین قتل عام شدند. رامافوزا در آن زمان مدیر شرکت Lonmin بود.
تایوان
در تایوان، کارگران راه آهن از اول ماه مه برای اعتصاب و اعتراض علیه خصوصی سازی برنامه ریزی شده اداره راه آهن تایوان (TRA) استفاده کردند. دو هفته قبل تر، بیش از ١٢٠٠٠ کارگر راه آهن تایوان اعلام کرده بودند که در اول ماه مه کار نخواهند کرد. ٩٠ درصد کارگران راه آهن در اعتراضات دو هفته قبل را رانندگان قطار تشکیل میدادند. این اعتصاب با همبستگی بین المللی، از جمله از سوی KCTU کره جنوبی روبرو شد. در تظاهرات DGB در برلین نیز در بلوک “مبارزه طبقاتی جهانی” از اعتصاب کنندگان تایوانی و ابراز همبستگی با آنان یاد شد.
شیلی
به مناسبت اول ماه مه، کارگران بسیاری از شهرهای شیلی دست به اعتصاب عمومی زدند. این اقدام علیه دولت رئیس جمهور پینیرا بود. این تظاهرات منجر به درگیری های متعدد با پلیس و صدها بازداشت شد. تنها در پایتخت سانتیاگو دی شیلی، پلیس بیش از ٨٠ کارگر را دستگیر کرد. صبح روز اول ماه مه، دوازده کارگر از اتحادیه کارگری در مقابل کاخ ریاست جمهوری هنگامی که قصد داشتند نامه ای حاوی مطالبات خود را تحویل دهند، دستگیر شدند.\
کلمبیا
در کلمبیا، در اول ماه مه، اعتراضات گسترده علیه اصلاحات مالیاتی برنامه ریزی شده برای سومین روز متوالی آغاز شد. پلیس و ارتش به شدت علیه تظاهرکنندگان عمل کردند. تنها در شهر کالی حداقل ١٤ نفر توسط پلیس کشته شده اند.
میانمار
درمیانمار، اعتراضات اول ماه مه امسال عمدتاً بر دیکتاتوری نظامی متمرکز بود. از زمان کودتای ١ فوریه، مردم در معرض تهدید ترور و خشونت قرار دارند. تظاهرات کنندگان اول ماه در میانمار خواستار آزادی و پایان حکومت ارتش شدند.
اتریش
در وین، ٢٠٠٠ نفر در تظاهراتی که توسط بیش از دوازده جریان سازماندهی شده بود، شرکت کردند. حزب کارگر اتریش تظاهرات در وین، لینز و اینسبروک در اول ماه مه را سازمان داد. شعار حزب کارگر در اول ماه مه اینبود: “علیه جنگ و بحران! سوسیالیسم به جای بربریت”! سخنرانی ها در این روز متنوع بود و از شرایط کاری در صنایع مختلف گرفته تا همبستگی با کردستان سوریه را دربرمی گرفت. پلیس تظاهراتهای اول مه اتریش را بشدت سرکوب کرد. از اسپری فلفل استفاده شد و دستگیری ها خشونت آمیز بود. دو نفر پس از آن به دلیل جراحات شدید مجبور به مداوا شدند.
حزب کارگر اتریش در نوشته ای اوضاع جهانی را چنین معرفی میکند: “امپریالیسم، به عنوان بالاترین مرحله سرمایه داری، بار دیگر ناتوانی خود را در برقراری صلح ثابت کرده است. جنگی بین روسیه و اوکراین به نفع حاکمان در جریان است که طبقه کارگر هر دو ملت باید هزینه آن را بپردازند و بسیاری از آنها با زندگی خود! در عین حال، کشورهای اتحادیه اروپا و ناتو برای راه حل صلح کار نمی کنند، بلکه در جهت تشدید و گسترش جنگ هستند. ما به جنگ امپریالیستی نه می گوییم، نه به جنگ افروزی بیشتر، نه به تسلیح مجدد و نظامی سازی. کارگران و خلق ها با یکدیگر دشمنی ندارند، بلکه این حاکمان سرمایه داری هستند که برای دستکاری مردم و فرستادن آنها به میدان های جنگ، اختلافات ناسیونالیستی و نژادی میکارند. دشمن واقعی طبقه کارگر و مردم، سرمایه‌داران و امپریالیست های خودشان هستند: سلاح‌ها باید علیه آنها برگردانده شود، آنها باید سرنگون شوند تا سوسیالیسم به عنوان دنیای صلح و دوستی بین مردم تحقق یابد.
در عین حال، سرمایه داری یک بحران اجتماعی و اقتصادی ویرانگر را برای ما به ارمغان می آورد. نرخ تورم به رکوردهای ناشناخته قبلی می رسد. برای بسیاری از مردم، مسکن، انرژی و حتی مواد غذایی به سختی قابل پرداخت شده است، دستمزدها برای مدت طولانی با افزایش قیمت ها سازگار نبوده است. حاکمان هیچ کاری در این باره انجام نمی دهند و انواع بهانه ها را امتحان می کنند، اما در واقع بحران پدیده طبیعی نظام سرمایه داری ناکارآمد است. تورم، بیکاری و فقر جنبه منفی منطقی و عمدی سودجویی بیرحمانه سرمایه است که دولتها از هر قشری به این امر کمک میکنند. ثروتمندان حتی در شرایط بحرانی ثروتمندتر می شوند، در حالی که کارگران و بیکاران با مشکلات مالی و وجودی گسترده مواجه هستند. نیاز به مقاومت سازمان یافته در برابر سرمایه و دولت هایش حیاتی است. نیاز به غلبه بر سرمایه داری انساندوستی است. در سوسیالیسم، تولید برنامه ریزی شده تضمین می کند که تمام نیازهای انسان برآورده می شود.
پیامدهای جنگ امپریالیستی و تحولات بحران سرمایه داری روشن می کند که این نظام غیرانسانی به پایانش رسیده است. سرمایه داری برای یک اقلیت ثروتمند، تجملات زشت به ارمغان می آورد، اما برای اکثریت قاطع فقط ناامنی، محرومیت از حقوق و مرگ به ارمغان می آورد. زمان پایان دادن به سرمایه داری و امپریالیسم و تشدید مبارزه طبقاتی برای انقلاب سوسیالیستی است. تنها سوسیالیسم جامعه ای بدون جنگ و بحران، بدون استثمار و ستم را قادر می سازد.”
٥ مه ٢٠٢٢