یک قایق ماهیگیری در بامداد ١٤ ژوئن ٢٠٢٣ با ٧٥٠ سرنشین بیش از ٨ ساعت بر روی آبهای مدیترانە زیر نظر مرزبانان یونانی و کشتیهای مجهز کە صد درصد قابل نجات بودند، عامدانە در دریا رها شدند و بیش از ٦٠٠ تن از آنان کە قریب بە یکصد کودک در میانشان بود، جان دادند. اینان جزو فقیرترینهای جوامع فقر زدە و جنگ زدە لیبی، سوریە، پاکستان و افغانستان و غیرە بودند.
واقعە دوم، ناپدید شدن شناور دریایی تایتا بود کە گردشگران مشتاق بە دیدن لاشە کشتی تایتانیک غرق شدە در ١٥ آوریل ١٩١٢ خفتە در اعماق اقیانوس اطلس با پنج سرنشین و از میلیاردرها و یا ثروتمندان غربی و پاکستانی بودند. کشورهای قدرتمند جهان با پیشرفتە ترین امکانات و تجهیزات و صرف میلیاردها دلار هزینە در تلاش بودند تا در ٣٨٠٠ متری اعماق اقیانوس نجاتشان دهند. اما موفق نشدند و متاسفانە طبق اخبار رسانەها بە دلیل فشار زیاد شناور مچالە و منهدم شدە و کلیە سرنشینان آن جان دادەاند.
بە حافظان سرمایە باید گفت نفرین بە جهانتان کە جان ٧٥٠ نفر برایتان پشیزی ارزش نداشت و اینچنین با “وجدان” راحت نظارەگرغرق شدن آنان بودید.
١١١ سال از غرق شدن تایتانک می گذرد هنوز کە هنوز است از آن فیلم می سازند اما ٧٥٠ نفر بعد از یکی دو روز در زیر آوار سایر اخبار بە فراموشی سپردە می شود.
تا این جهان وارونە بر قاعدەاش گذاشتە نشود بشریت از فجایع ضد انسانی جنگ و فقر و مرگ و میر ناشی از کوچ بە امید زندگی بهتر، رها نخواهد شد. بشریت برای دنیایی بهتر بە تحرک سازمانیافتە میلیونی، بە سازمان و تحزب و بیرون آمدن از خلاصی از پراکندگی اکثریت خاموش نیازمند است.
سعید آرمان
٢٣ ژوئن ٢٠٢٣
دوم تیر ١٤٠٢