١٢ ژوئن روز جهانی مبارزه با کار کودک است. در سایه سیستم سرمایه داری حاکم بر جهان میلیونها کودک دختر و پسر از سن های بسیار پایین درگیر کار اجباری اند. از بهداشت، تحصیل،کودکی نرمال، آموزش و پرورش، بازی و شادی کودکانه بی بهره اند. طبق آمار رسمی نیمی از این کودکان درگیر کارهای سخت و خطرناک، بردگی جنسی، قاچاق و مواد مخدر، فحشا و سربازکودکی هستند.
در ایران کار کودکان یک پدیده قدیمی است، بواسطه حکومتهای فاسد و بی کفایت همواره کودکان یکی از بی دفاع ترین و آسیب پذیرترین لایه های اجتماعی بوده و هستند. فقر و فشار اقتصادی، عدم عدالت در دسترسی به امکانات نسبت به جغرافیای زندگی، اعتیاد والدین، عدم دسترسی به امکانات آموزشی از جمله دلایل عمومی اجبار کودکان به تن دادن به کار در سنین پایین است .
در جمهوری اسلامی برطبق آمار حکومتی هفت میلیون کودک از سن هشت سال به بالا کودک کار هستند. بواسطه سیستم فاسد حاکم بر کشور، حدود پانزده میلیون کودک بی سواد یا بد سواد هستند و پتانسیل پیوستن به جمع کودک کار رادارند. بیکاری وفقر گسترده، اعتیاد افسارگسیخته، مردسالاری متاثر از فرهنگ اسلامی حاکم، فروپاشی خانواده که دلائل متعددی دارد، نبود حمایت مالی و روانی و امنیتی از جانب دولت از عواملی است که کودکان را ناچار به ورود بسیار زود به بازار کار میکند.میلیونها کودک در سخت ترین و غیر انسانی ترین وضعیت از کوره پزخانه ها تا سرچهار راه ها، از زباله گردی تا دست به دست شدن بین باندهای مافیایی سرگردان هستند. آنها کودکی را تجربه نمی کنند و هیچ رویای کودکانه ای ندارند. گزارشگری از یک کودک کار پرسید آرزویت چیست؟ پاسخ داد آرزو یعنی چه؟! و چه سرنوشت غمبار و اتفاق های شومی درکمین این کودکان است و صد البته آینده ای تیره تر.
کودکانی که سرچهارراه التماس می کنند که ازشان خرید کنید،یا شیشه ماشینتان را درازای مبلغی ناچیز تمیز کنند، کودکی که تمام سرمایه اش یک ترازوی وزن کشی است، آن یکی گل میفروشد، یکی درمیان زباله ها میگردد، یکی پادوی نانوایی ومکانیکی است، دیگری در کارگاه های خشت زنی و کوره پزخانه کار میکند. تازه اینان نسبت به کودکانی که بعنوان برده جنسی و مایملک گروهای مافیایی هستند به مراتب “خوشبخت” ترند. تمام مصائب گریبانگیر امروز جامعه ایران و تنها راه علاج و رفع این معضل تراژیک در ایران نابودی سیستم سرمایه داری است و توجیه و روکش جنایاتش مذهب است. تا زمانی که بنیان این سیستم کنده نشود، عدالت و برخورداری از امکانات برای تمامی طبقات جامعه فراهم نگردد؛ کارمزدی بعنوان منبع تامین سرمایه و انباشت سرمایه حذف نگردد و دست مذهب از جامعه کوتاه نگردد، نمی شود توقع تغییری بنیادی و ایجاد یک دنیای بهتر برای همه ازجمله کودکان را داشت.
برنامه ما کمونیست ها بروشنی میگوید: “با اندک تعمقى ميتوان ديد که چگونه جهان سرمايه دارى جهانى وارونه است. رابطه ميان کالاها مبناى رابطه ميان انسان هاست. تلاش عظيم و هر روزه بشريتى که کار ميکند و جهان را ميسازد، خود را در سلطه روزافزون سرمايه بر هستى اش مجسم ميکند. انگيزه فعاليت اقتصادى، توليد مايحتاج انسان ها نيست، بلکه سود آورى سرمايه است. رشد روزافزون تکنولوژى و دانش علمى و فنى که کليد سعادت و رفاه انسان است، در اين نظام به بيکارى و محروميت هرچه بيشتر صدها ميليون کارگر ترجمه ميشود. در جهانى که نهايتا بر دوش تعاون و تلاش جمعى ساخته شده است، رقابت سلطنت ميکند. آزادى اقتصادى فرد جامه اى است که بر ناگزيرى حضور هر روزه اش در بازار کار پوشانده اند، آزادى سياسى فرد، بى حقوقى و بى تاثيرى سياسى واقعى اش را ميپوشاند و به دولت و حاکميت سياسى طبقه سرمايه دار مشروعيت ميبخشد. قانون، اراده و منفعت طبقه حاکم است که بصورت مقرراتى براى همه وضع شده است. از عشق و انسانيت تا حق و عدالت، از هنر و خلاقيت تا علم و حقيقت، مقوله اى در جهان سرمايه دارى وجود ندارد که مهر اين وارونگى را بر خود نداشته باشد”. (یک دنیای بهتر، برنامه حزب)
شرایط کودکان در ایران باید بسرعت تغییر کند. بر همین اساس تلاش ما کمونیست ها برای تحقق یک دنیای عاری از تبعیض وفقر و ستم و استثمار طبقاتی یگانه راه برون رفت از بحرانهای متعدد کنونی است. کودکان باید از یک زندگی شاد و مرفه برخوردار باشند. کودکان باید حقوق برسمیت شناخته شده داشته باشند. دست اندازی مذاهب و سرمایه داران به کودکان باید ممنوع شود و زندگی و امنیت و پیشرفت کودک یکی از معیارهای یک جامعه آزاد و پیشرو و انسانی باشد. در ایران نه فقط رهائی کودکان بلکه هر نوع رهائی از ارتجاع و استبداد اسلام و سرمایه به انقلاب کارگری و ایجاد یک حکومت کمونیستی گره خورده است.
١٧ ژوئن ٢٠٢١