کشتار و قتل عام در غزه پس از پنج ماه، همچنان ادامه دارد. بیش از ۳۰ هزار نفر کشته شده اند که ۱۳ هزار نفر آن کودک اند. قطحی و گرسنگی، بوِیژه، جان نیمی از کودکان زیر دو سال را تهدید می کند. دنیا دارد از یک فاجعه بی سابقۀ جهانی صحبت می کند. تمام این فاجعه در مقابل چشمان ما اتفاق می افتد. اما دنیا از توقف آن ناتوان بنظر می رسد. هیات حاکمه در غرب دیگر حتی تلاش چندانی برای پنهان کردن دروغ هایش نمی کند. صریحا از نسل کشی اسرائیل و تداوم آن دفاع و آنرا توجیه می کنند. دنیا به خشم آمده است؛ میلیون ها نفر در دنیا علیه این جنایت دست به اعتراض زده انده. پاسخ دولت ها، سرکوب بیشتر آزادی های سیاسی و مدنی، سانسور بیشتر، تبلیغات نفرت پراکنانه علیه مسلمانان، تحت عنوان “افراطی گرایی” اسلامی و پلیسی تر کردن جامعه است.
اسرائیل پس از گسیل بیش از یک میلیون نفر از ساکنین غزه به رفح، بمباران مستمر رفح و آغاز عملیات زمینی، مانع ورود کامیون های کمک های غذایی و دارویی است. تعدادی اسرائیلی فاشیست و دولتی با حمایت ارتش، در برابر محل ورود کامیون های کمک های بین المللی به غزه، دست به تظاهرات زده اند و عملا مانع ورود کمک های ارسالی به غزه می شوند. هیات حاکمۀ غرب که تظاهرات در حمایت مردم فلسطین و محکومیت اسرائیل را تحرکات افراطی اسلامیستی، ترویج نفرت و آنتی سمیتیسم و تهدید صلح می نامد و قصد ممنوعیت کامل آنرا دارد؛ حمایت ارتش اسرائیل از تظاهرات یک دسته لات فاشیست را بعنوان احترام به آزادی های سیاسی توجیه می کند. این معیارهای دوگانۀ دلبخواهی را چه باید نامید؟ ریاکاری، این میزان وقاحت را بیان نمی کند.
آن ذره کمک هایی هم که به محل می رسد با آتش باران ارتش اسرائیل مواجه می شود. دو هفته پیش بیش از صد نفر در آتش باران ارتش اسرائیل در صف دریافت غذا کشته شدند و بیش از هزار نفر زخمی؛ فاجعه ای که “کشتار آرد” لقب گرفته است.
پس از این جنایت آشکار و مسلم، بایدن اعلام کرد که کمک های هوایی به غزه ارسال خواهد کرد. چرا؟ چرا به اسرائیل نمی گویند که ارتش اش را عقب بکشد و اجازه دهد کامیون های کمک وارد غزه شوند؟ کافیست، آمریکا به اسرائیل بگوید که از آن منطقه عقب بنشیند؛ آتش را متوقف کند؛ کشتار متوقف می شود و کمک به مردم غزه می رسد. در نتیجه این فقط یک جوک سیاه و تلخ است. بدون کمک های آمریکا اسرائیل قادر نیست یک روز این جنگ و کشتار را ادامه دهد. بدون توافق آمریکا، اسرائیل باید بلافاصله عقب نشینی کند. آمریکا دوباره آتش بس در شورای امنیت سازمان ملل را وتو کرد. ماه گذشته مجلس آمریکا ۱۴ و نیم میلیارد دلار کمک تسلیحاتی دیگر برای اسرائیل تصویب کرد.
آنگاه صحبت از کمک های هوایی می کنند! مردم را احمق فرض کرده اند؟ خیر، کاملا آگاه اند که در میان مردم کاملا بی اعتبار شده اند. می دانند که دروغ هایشان را کسی باور ندارد. مساله به یک معنا “حفظ ظاهر است”. باید یک روایت را ارائه دهند و پیش ببرند. سیاست نزد طبقه حاکم یعنی همین. تدوین یک روایت بعنوان سناریو و سپس پیشبرد آن با دروغ، ریا و از طریق تحمیق یا سرکوب مردم و ارائه آن بعنوان حقیقت.
از دوم مارس آمریکا و اردن با هم چندین کمک هوایی در آب و در ساحل غزه پرتاب کرده اند. سپس مصر هم به این نمایش پیوست. حتی ویدیویی پخش کردند از شاه اردن که داشت بسته کمک را از هواپیما به بیرون هول می داد! هالیوود تمام قد وارد صحنه سیاست جهانی شده است. این یک نمایش سیاه و مضحک است و بس. اما این تمام ماجرا نیست.
استقرار اسکله شناور در ساحل غزه
آمریکا سپس اعلام کرد که بندرگاهی در نزدیک ساحل غزه برای تسهیل و تسریع کمک به آوراگان غزه خواهد ساخت! تسهیل و تسریع کمک؟ کافیست به اسرائیل بگویند ارتش را عقب بکشد و مانع ارسال کمک از راه زمین نشود. اما نه. دارند خلاقیت بکار می بندند! مساله اینجاست که هر روز بیشتر نقشۀ اولیه آشکار می شود. تخلیۀ کامل غزه و اشغال کامل آن توسط اسرائیل، آغاز بهره برداری از گاز غزه و راه اندازی و بهره برداری خط لوله یورو- مِد. علاوه بر آغاز پروژه بندرگاه ارتش آمریکا، یک کشتی کمک، از طریق یک سازمان خیریه، از قبرس بسوی غزه براه افتاد. اینطور وانمود می کنند که ارسال کمک دریایی، بجای باز کردن ورودی غزه، از اینروست که اسرائیل باید اطمینان حاصل کند در محموله هیچ سلاحی پنهان نشده است. بنظر می رسد که این نیز برای عادی سازی خط تجارت نفتی از بندر قبرس به غزه است؛ قراردادی که در سال ۲۰۱۹ میان اسرائیل، قبرس، یونان و اروپای واحد به امضاء رسید.
آمریکا روز شنبه ۹ مارس یک کشتی نظامی با ۱۰۰۰ تن نیرو با هدف ساختن یک اسکلۀ شناور در ساحل غزه بسمت خاورمیانه گسیل داشته است. آمریکا اعلام کرده که این یک اسکله موقت است.اما بنظر می رسد که این یک بهانۀ دیپلماتیک فریبنده برای ارسال نیروی گسترده تر به منطقه و راه اندازی بندرگاه در غزه است. استقرار این بندرگاه به گفتۀ مقامات ۶۰ روز بطول می انجامد. طی ۶۰ روز بیش از نیمی از مردم غزه از گرسنگی جان خواهند باخت. سازمان ملل رسما اعلام کرده است که بویژه بچه ها در شرف مرگ قریب الوقوع از گرسنگی هستند. رساندن کمک به آوراگان غزه یک بهانۀ خوب برای ارسال نیروی نظامی بیشتر به منطقه و آغاز عملیات برای آغاز بهره برداری از منابع گاز غزه است.
پس از پنج ماه کشتار وحشیانه، قتل عام کودک و سالمند، با خاک یکسان کردن غزه، و اکنون با گرسنگی دادن به آوراگان ضربه پذیر، به کودکان، به مجروحین، دیگر باید برای خوش باورترین شاهدان این نسل کشی هم آشکار شده باشد که این یک جنگ انتقامجویانه از حماس نبود؛ این دادن یک درس به شورشگران فلسطینی نبود؛ این یک جنگ کوتاه مدت قرار نبود باشد. هدف، پاکسازی کامل غزه و اشغال کامل آن بود و هست. بدنبال این پاکسازی و اشغال کامل، پروژه های متعدد سیاسی، نظامی و اقتصادی که در صندوق است بیرون خواهد آمد. اولین پروژه مهم اقتصادی که دارای اهمیت سیاسی نیز هست، بهره برداری از گازهای ساحل غزه توسط کمپانی بریتیش پترولیوم، ساختن و راه اندازی خط لوله یورو – مد و ارسال گاز به اروپا است.
